همدلی داکتران در بهبود مریضی کمک کننده است

چاپ

خوانندگان عزیز!

من مدتی قبل مقاله ای در باره اهمیت رابطه داکتر-مریض نوشتم و اینکه این رابطه چقدر میتواند در تشخیص بهتر مشکلات مریضان، بهبودی مریضی  و ادامه تداوی کمک کننده باشد. با آنکه در کشور ما تعداد داکترها در مقایسه با افزایش رو به رشد جمعیت اندک است و این سبب افزایش بار کاری بر روی شفاخانه ها و کلینک ها میگردد، ولی این مساله از اهمیت ارتباط موثر میان داکتر-مریض کم نمیکند. گزارش زیر نتیجه یک تحقیق در رابطه به همین موضوع را نشان میدهد.

 اسماعیل درمان

همدلی داکتران به بهبود مریضی کمک میکند

منبع: Kim Barnhardt, Canadian Medical Association Journal

یک تحقیق تازه توسط نشریه انجمن طبی کانادا نشان میدهد که ابراز همدلی و همدردی با مریض باعث افزایش رضایت شان از خدمات ارایه شده، تقویت انگیزه برای ادامه تداوی و کاهش شکایات مربوط به معالجه اشتباه میگردد.  

داکتر رابرت بکمن، موظف در شفاخانه پرنسس مارگارت و استاد در کالج طب پوهنتون تورانتو درین رابطه مینویسد: همدلی یعنی توانایی درک آنچه مریضان تجربه میکنند، ارتباط برقرار کردن با آنها، تصدیق و تایید کردن این تجربه و سپس فراهم کردن کمک به آنها بشکل موثر. اگرچه بعضاً فکر می کنند همدلی همان ترحم و دلسوزی است، ولی در حقیقت همدلی یک عکس العمل و روش متفاوت است (که در آن داکتر تلاش میکند تا با مریض بصورت موثری ارتباط برقرار کرده و مریض به این باور برسد که داکتر متوجه درد و رنج وی گردیده است).

معمولاً داکتران در زمان معاینه مریضان ابراز همدلی نمی کنند. یک مطالعه جدید دیگر که متخصصین امراض سرطانی را در حین معاینه مریضان شان تصویربرداری کرده است نشان میدهد که این داکتران تنها در 22 فیصد موارد با مریضان شان توانسته اند ابراز همدلی و همدردی کنند. مطالعه جدیدتر دیگر باز هم نشان داده است که متخصصین امراض سرطانی در حین معاینه مریضانی که سرطان شش (ریه) داشته اند تنها در 11 فیصد موارد ابراز همدلی کرده اند. 

یافته های جدید بیانگر اینست که ابراز همدلی وسیله بسیار موثر در طب بالینی بوده که میشود آنرا در کالج های طبی تدریس و مهارتهای مربوط به آنرا آموخت.

“همدلی بالینی (کلینکال) یکی از مهارتهای اساسی طبی است که میتوان آنرا تدریس کرده و به رشد آن افزود. آموختن این مهارت باعث میشود تا رفتار داکتر بصورت مثبتی تغییر نموده و در بهبود مریضی کمک کند.”

داکترانی که این تحقیق را انجام داده اند، میگویند: “امروز مسلک ما نیاز به این دارد تا همدلی بالینی را بخشی از تمرینات کلینکی در تمام سطوح بگردانیم، مثلاً از همان ابتدا که دانشجویان طب را انتخاب می کنیم این موضوع را در نظر بگیریم. جنبه های رفتاری همدلی یا همان واکنش همدلانه میتواند در برنامه های اساسی تدریسی که برای آموزش مهارتهای ارتباطی تهیه گردیده است، گنجانده شوند.”

 نتیجه گیری مولفین این تحقیق اینست که در محیط تدریس، داکتران باید در زمینه رویکرد همدلانه با مریضان الگو و نمونه باشند.

 متن اصلی را به زبان انگلیسی درینجا بخوانید:

http://www.medicalnewstoday.com/articles/214639.php