به جای مردم داری مهربان باشید

چاپ

نوشته:‌ مارسیا سیروتا

ترجمه:‌ سارا فرهمند

بسیاری از مردم فکر می کنند باید در برخورد با دیگران خوب و مردمدار باشند و نمی توانند از نیازشان به مردمداری بگذرند٬ یا تفاوت این رفتار با ‘مهربان بودن’ را درک کنند. حال آن که درک تفاوت بین مردم داری و مهربانی مهم است٬ از این روی که این دو رویکرد باعث نتایج مختلفی در زندگی شخصی و حرفه ای افراد می شوند.

برای بهتر فهمیدن تفاوت بین فرد مردمدار و فرد مهربان می توانیم به انگیزه های مولد هر یک از این دو رفتار بپردازیم:

فرد مردمدار برای رفتارش به عوامل بیرون از خود وابسته است: او به تایید و اعتبار گرفتن از دیگران نیازمند است. او تشنه ی تایید گرفتن و نگران رد شدن و پذیرفته نشدن است.

لیکن فرد مهربان برای رفتارش انگیزه ی درونی دارد. او اعتماد به نفس خوبی دارد و بدنبال تایید گرفتن نیست. او کمتر نگران افکار مردم درباره ی خودش و بیشتر نگران انجام دادن کار درست است. دلسوزی او ریشه در عزت نفس فراوان دارد٬ نه در نیاز به خوشنود کردن دیگران.

فرد مهربان برای خودش و دیگران به یک اندازه احترام قایل است. او بصورت طبیعی یاری رسان و سخاوتمند است٬ مگر آن که کمک کردن به دیگران سبب آسیب به خودش شود. او زندگی متعادلی دارد: نسبت به دیگران همان اندازه مهربان است که نسبت به خود. او بی آن که به خود صدمه بزند، نقش مثبتی در خانواده، محل کار و  اجتماع اطرافش دارد. ولی فرد مردم دار، در راه رفع نیازش به تایید خارجی، تعادل را رعایت نمی کند، با فکر این که این راه دستیابی به حالت مطلوبش است، نیاز دیگران را نسبت به نیاز خود در اولویت قرار می دهد. او همواره سعی در راضی و خشنود نگه داشتن دیگران دارد تا جایی که خسته و تحریک پذیر می شود.

فرد مردم دار از ترس ناراحت کردن دیگران هیچ گاه مخالفت نمی کند. او با ‘نه’ گفتن مشکل دارد و بندرت آنچه می خواهد را صریح مطرح می کند. از ترس طرد شدن، حس عصبانیتش را بروز نمی دهد.

در حالیکه فرد مهربان، از اختلاف نمی هراسد. او می تواند بطور واضح، مستقیم و محترمانه آنچه را که در ذهن دارد بیان کند، در نتیجه اطرافیان از موضعش بی آنکه برنجند مطلع هستند. اگر بخاطر صراحتش کسی از او عصبانی شود یا به سبب حد و حدودی که تعیین کرده کسی طردش کند، او به خود نمی گیرد و نمی رنجد.

فرد مردم دار، نمی تواند خودش باشد زیرا که برایش خشنود کردن دیگران بسیار مهم است. هر چه مدت بیشتری به مردم داری بپردازد، بیشتر با خودش و دیگران غریبه می شود. او می تواند به جایی برسد که دیگر توان تشخیص نیازها، احساسات و نظرات حقیقی خود را نداشته باشد و روابطش نزدیک و ارضا کننده نخواهند بود.

فرد مردم دار حتی اگر تا حدی موفق به جلب رضایت دیگری شود، در درون خود می داند که طرف مقابل خود حقیقی او را نمی بیند یا نمی پذیرد. او هیچ گاه قادر به برقراری یک ارتباط حقیقی نیست.

فرد مهربان، واقعی و صادق است. او نیازی به تظاهر ندارد چون می داند که اگر کسی  هم او را نپسندد یا تایید نکند از او چیزی کاسته نخواهد شد. فرد مهربان، از انتقاد سازنده استقبال می کند. عزت نفس او سبب می شود که همواره خواهان یادگیری و تحول مثبت باشد. توانایی او در دریافت فیدبک،  بهبود مستمر عملکردش در محل کار  و یا در نقش دوست یا همسر را به دنبال دارد.

فرد مردم دار با فیدبک راحت نیست. بخاطر اعتماد بنفس کمی که دارد از انتقاد صدمه می بیند و برایش سخت است که از نظرات ارزشمند دیگران برای بهتر کردن خود در شغلش یا بعنوان همسر یا دوست استفاده کند.

فرد مهربان مرزهای مناسبی در ارتباطش با دیگران تعیین می کند و چون به کسی اجازه بدرفتاری با خویش را نمی دهد، شاداب و راحت و در دسترس برای ارتباط نزدیک است. او  برای محافظت از خود در روابط حرفه ای و شخصی به خود اعتماد دارد و در نتیجه با دیگران راحت و پذیرای آن هاست.

فرد مردم دار قادر به تعیین مرزهای ارتباطی نیست. او در راه تلاشش برای تایید گرفتن و طرد نشدن به دیگران اجازه ی بدرفتاری و بهره برداری از خود را می دهد و این باعث می شود نسبت به دیگران خشمگین، تلخ و بدبین باشد.

تلاش های فرد مردم دار برای خوشنود کردن دیگران اغلب به احساس رنجش در او می انجامد.  بتدریج شرمش از تحمل بدرفتاری دیگران و عدم اعتمادش به انان بیشتر می شود. هر چند در ظاهر خوش رفتار بنظر می رسد،  پذیرش درونی اش برای دیگران کمتر می شود و در درون خود احساس بی میلی و ناامیدی می کند.

حقیقت این است که مردم فرد مهربان را تحسین می کنند و احترام چندانی برای فرد مردم دار قایل نیستند.  کسانی که اعتماد بنفس خوبی دارند و ضعیف یا نیازمند و مدام در حال راضی نگه داشتن دیگران بنظر نمی رسند برای ما جالبتر و معتمدترند.

وقتی امور مطابق میل فرد مردم دار پیش نمی رود او نمی داند چطور با احساس خشم فزاینده اش کنار بیاید. در نتیجه ممکن است به الکل، غذا یا دارو روی آورد، خشمش را با انفعال بروز دهد، یا واکنش های انفجاری داشته باشد که سبب شرم بیشتر و فروخوردن بیشتر خشمش می شوند.

به این ترتیب، در حالیکه فرد مهربان ، آرام، حقیقی، عاشق و قادر به برقراری روابط معنی دار با دیگران است، فرد مردم دار معمولا مضطرب، خشمگین و تنها است و احتمالا از نوعی از اعتیاد رنج می برد. راه حل مشکل فرد مردم دار آسان است: او باید از جستجوی منبعی جز خویشتن برای دریافت عشق و تایید دست بردارد.

هنگامی که او خود را مسوول ارزش دهی به خود بداند، عزت نفس اش را تقویت می کند. وقتی شروع به عشق ورزیدن و پذیرفتن خود کند، نیازش به جلب رضایت دیگران را رها می کند و خواهد دید که اتفاقا این گونه پاسخ بهتری از انان دریافت می کند. به این ترتیب با ایجاد روند مثبت که در ان شخص مسوول احترام به خود است، احترام بیشتری دریافت می کند، خشمش فروکش می کند، حس اعتماد و اتصالش به دیگران بیشتر می شود و اعتماد بنفس اش افزایش می یابد.

در نهایت، بطور خودبخود، فرد مردم دار به فردی مهربان تبدیل می شود.

منبع:‌ OM Times